Bis. Want deze harmonie heb ik al eens gefotografeerd, enkele jaren geleden. Eind december 2017 werd ik uitgenodigd door de harmonie om hun concert "En Route!" te fotograferen. Een mix van een concert binnen het Franse thema, met een gastoptreden door Sarah Vandekerckhove en Frederik Mahieu, die individueel én samen Franse chansons brachten. Een prachtig concert, zowel de beelden die ik er van heb kunnen maken, als het concert zelf. Een genieter. Een concert waar ik graag naartoe ga, omdat het telkens weer zo vol is van wat mooi is.
0 Reacties
Op zaterdag 27 januari 2018 vond de officiële bevelsoverdracht plaats van de brandweerpost Poperinge. Op de Grote Markt van Poperinge gaf Maj. Dimitri Vandromme, in een ingetogen - en daardoor ook indrukwekkende - ceremonie, het bevel over de brandweerpost Poperinge door aan Lt. Bart Couwet. Het spreekt voor zich dat ik daarbij was, gezien vooreerst de nieuwe commandant familie is en een goede vriend, en anderzijds omdat de fotograaf in mij deze kans niet laat liggen.
Iedereen die een wandeling maakt op de Ieperse Vestingen, passeert deze beeldengroep. Al jaren kijk ik hier met mijn fotografisch ook naar, nooit wetende hoe ik dit het beste in beeld zou kunnen krijgen. De beeldengroep heeft een bepaalde sfeer over zich, maar ik vond het in mijn foto's nooit naar voren komen zodat er ook in mijn werk een verhaal in zit. Ik zocht het statische, maar ook het dynamische, alsof de beelden ineens tot leven zouden komen. Verschillende keren heb ik het geprobeerd, bvb. in de sneeuw, met de ondergaande zon, ... Tot ik op een dag te vroeg was voor een (vroege) afspraak, en ik toevallig mijn fototoestel bij had. Ik maak momenteel een reeks zwart-wit-fotografie, en besloot mij gehurkt te positioneren op verschillende plaatsen rondom de beeldengroep, met de zwart-wit-idee inmijn achterhoofd. Ineens had ik het vast. Stevig, statisch, vertellend, eeuwig, interessant... Blij dat ik het beeld nu heb zoals ik het altijd in mijn hoofd had. Beelden fotograferen, het lijkt makkelijk, maar dat is het absoluut niet.
De dreigende wolken boven dit veld, maakten dat het beeld iets mysterieus had. Van de ene kant kwam de zon al boven, scheen zelfs in mijn ogen, maar dan enkele meters verder kreeg je die dreiging. Maar het voelde niet bedreigend, het zag er alleen zo uit. Wat mooier was, waren die lange stokken en draden waar de dierbare hopperanken aan zullen groeien. Hop is onze trots, ons, de Poperingnaar. Hier zijn de plukkers net gaan rusten, en waakt de natuur over de mooie velden, zoals alleen zij dat kan. Ik kon de resten van de hop niet meer ruiken, jammer genoeg, want het is een fijne geur. Maar het idee van de hop en de pluk en de mooie ranken, maakten dit beeld toch compleet.
Deze heb ik gemaakt in Nieuwpoort. Een kameraad heeft er in de buurt een vakantiehuisje, een vissershuisje, en had me gevraagd wat foto's te maken. Dat deed ik, en daar hoort de omgeving ook bij. Daar trof ik dit beeld. Ik heb er een HDR-beeld van gemaakt, en nu lijkt het wel een schilderijtje. Hier staan enkele schatten bijeen, waarvan dit beeld de grootste schat is, en ik mocht er getuige van zijn.
Dit was een plek waar een mens zich goed kan voorstellen dat zich hier dramatische gebeurtenissen hebben voorgedaan. Het moet een rijke familie geweest zijn, dat hier woonde, met thuisonderwijs voor de kinderen. Eén of twee gezinnen zullen hier gewoond hebben, of een gezin met personeel (bedienden, gouvernante...). Het was ook zo'n pand waar je absoluut creepy films zou kunnen opnemen.
Mij had het beeld van de kindertekening me nog het meest getroffen. Als je aan kinderen raakt, dan bloedt je hart. Deze mensen zijn niet weloverwogen vertrokken. Deze zijn moéten gaan, en snel, om welke reden dan ook. Deze was een speciale plek. Ik ben er ooit met kerstavond gaan eten, nu is het een vervallen restaurant. Veel ervan is al kapot, maar toch vonden we hier en daar verrassende hoekjes. De piano heeft mij persoonlijk het meest getroffen. Het lijkt wel alsof de pianist zijn laatste lied heeft gespeeld, recht is gestaan en vertrokken. Zomaar, zonder meer.
Verderop, in het "kantoorgedeelte" vond ik de kluisjes. Ze leken zo uit een chique bank in Amerika te komen. Ik vond het prachtig. De kamer waarin deze zich bevinden, was nochtans een vuilnisbelt geworden. Beschadigd ook, door vandalen. Dat was spijtig. Maar dan kijk je op en zie je dat. Geen schrammetje. Tot slot had ik het voor de badkamer, dat zich in het privé-woongedeelte bevond. De rest van de woonst was ook vernield, maar dit was al bij al nog redelijk intact gebleven. Het was schitterend met die spiegel, de blauwe wand... Een beetje retro, toch een welness-gevoel (zo zal het in die tijd wellicht ook bedoeld zijn). Ik moest hiervoor een positie innemen, tussen de muur en de deur geduwd, ik dacht even als ik te hard leunde, dat de hele muur zou ingedeukt zijn. Maar dat gebeurde niet en leverde me dus dat prachtige blauwe beeld op. Ik ben, voor wie me kent, een wandelaar. Laat dat dus een goede combinatie zijn met mijn liefde voor fotograferen. Nu de lente is ingetreden, komen ook de dieren weer buiten. Deze spotte ik in een vrij grote weide, waar de paarden zo vredig en vriendelijk stonden te grazen. Ze waren niet bang van me, deze die zo dicht bij het hek kwamen. Ze trokken zich ook niets van me aan eigenlijk. Je zou soms hun gedachten willen kunnen lezen. Deze vond ik mooi, omdat het dier zo mooi is, zo liefdevol verzorgd - dat zie je - en zo mooi pasten in het beeld dat ik had toen ik bij die weide stond, genietend van de velden, de bloemen, de natuurgeluiden... Ik zal er een poster van maken, voor mijn dochter.
Niet te geloven dat mijn vorige post al van juli vorig jaar dateert. Alhoewel...ook het fototoestel last soms wel eens een pauze in. Het is echter niet verwonderlijk dat mijn eerste "nieuwe" foto alweer van de kust komt. Ik blijf terugkeren naar die eeuwige liefde... het noeste water van de zee, daar zit zoveel kracht in en je beseft dat het onverwoestbaar is. Het is uit die kracht en die vastberadenheid dat je als mens energie kunt putten. Ook als fotograaf is de zee - en specifiek de golven en de meeuwen - een dankbaar onderwerp. Menig fotografen hebben hun sluitertijden op alle mogelijkheden getest. Ook ik, toen ik daar tijdens één van deze eerste januaridagen stond. En dan keerde ik mij om...
Dit is het beeld dat mij - zomaar - overkwam. Zo eentje dat je zelden overkomt, en in elk geval al niet als je er naar zoekt. Dankbaar heb ik het vastgelegd. Het heeft me getroffen, omdat het zó ongelooflijk van mij is. Het beeld en het "voorwerp". De kracht van water, dat is steevast het eerste waar ik aan denk als ik aan zee ben. Niemand houdt water tegen, het is een kracht waar geen mens tegenop kan. Maar het doet me niet denken aan gevaar, eerder aan rust. Het geluid van de steeds weerkerende golven, de eindeloze vlakte water ... Ik kan er mijn gedachten in achterlaten en laten wegspoelen.
Zand is eigenlijk ook zo. Er is er oneindig veel van. Je kan er volledig door bedolven worden. En om het met de woorden van kinderen te zeggen: er liggen schatten onder. Zeg nu zelf: welke schatten gaan kinderen altijd éérst zoeken: schelpen. Als fotograaf zijn schelpen - als je van macrofotografie houdt - ook welk echte schatten. Deze vond ik mooi. Hij ligt ergens in Oostduinkerke, tussen de strandcabines en de zee zelf, net op dat plekje waar mijn dochters aan het zoeken waren. Het is een gebroken schelp, symbool voor de vele gebroken zielen die ook rust proberen vinden aan zee. Uitwaaien heet dat. Deze draag ik op aan al deze mensen. Schelpen die breken, zijn jammer genoeg niet meer te herstellen. Maar een ziel wel. Put kracht uit de natuur, waar zoveel mooie dingen te zien zijn, als je maar gewoon even kijkt. Put kracht uit het water, voel het zachte zand door je vingertoppen glijden. Denk "wat mooi". Dan zal je plotseling een heleboel hele, mooie schelpen zien. Net zoals je zelf bent. |
WELKOM OP DE BLOG VAN EVELINE DESMETArchives
Juni 2016
|