De dreigende wolken boven dit veld, maakten dat het beeld iets mysterieus had. Van de ene kant kwam de zon al boven, scheen zelfs in mijn ogen, maar dan enkele meters verder kreeg je die dreiging. Maar het voelde niet bedreigend, het zag er alleen zo uit. Wat mooier was, waren die lange stokken en draden waar de dierbare hopperanken aan zullen groeien. Hop is onze trots, ons, de Poperingnaar. Hier zijn de plukkers net gaan rusten, en waakt de natuur over de mooie velden, zoals alleen zij dat kan. Ik kon de resten van de hop niet meer ruiken, jammer genoeg, want het is een fijne geur. Maar het idee van de hop en de pluk en de mooie ranken, maakten dit beeld toch compleet.
|
WELKOM OP DE BLOG VAN EVELINE DESMETArchives
Juni 2016
|