Het kerkhof bestaat uit een aantal verschillende delen. Eerst kom je langs een brede gracht, waar halverwege het brugje is van waar deze foto werd genomen. Aan de andere kant van het brugje heb je een klein bakstenen diensthuisje. Dan heb je nog een lang stuk met allemaal grafstenen, die eerder wat door mekaar zijn neergezet. Je ziet in dit beeld "The Cross of Sacrifice". Er zijn verder ook schuilhuisjes met hoge zuilen. Hier heb ik toch anderhalf uur rondgewandeld, gekeken, gefotografeerd, stilgestaan. Ongelooflijk, onvoorstelbaar, wat wij elkaar als mensen al hebben aangedaan, en nog steeds doen.
We blijven in het oorlogsthema, met dit beeld van het Bedford House Cemetery langs de Rijselseweg in Ieper. Een vrij grote, Britse militaire begraafplaats. Ik vind deze heel mooi. Het lijkt wel een tuin, al is het er één met doden... maar als eerbetoon aan al die strijders, kan dit wel tellen. Binnenkomen doe je langs het tweeledig, smeedijzeren hek, gehecht aan een witte, natuursteen omheiningsmuur. Om je heen kan je ver de velden in kijken. Dit doet me denken aan "In Vlaamse Velden" van Wannes Cappelle.
Het kerkhof bestaat uit een aantal verschillende delen. Eerst kom je langs een brede gracht, waar halverwege het brugje is van waar deze foto werd genomen. Aan de andere kant van het brugje heb je een klein bakstenen diensthuisje. Dan heb je nog een lang stuk met allemaal grafstenen, die eerder wat door mekaar zijn neergezet. Je ziet in dit beeld "The Cross of Sacrifice". Er zijn verder ook schuilhuisjes met hoge zuilen. Hier heb ik toch anderhalf uur rondgewandeld, gekeken, gefotografeerd, stilgestaan. Ongelooflijk, onvoorstelbaar, wat wij elkaar als mensen al hebben aangedaan, en nog steeds doen.
0 Reacties
Ook in Kemmel, onder de Kemmelberg, is er een commandobunker, die gebouwd werd in de Koude Oorlog. Vandaag is de bunker ook een museum. Nu wil ik het hier niet alleen over de bunker hebben, alleen deden deze beelden (ook genomen tijdens mijn tocht donderdagavond) me ook heel stil worden. Stil op een andere manier dan dat wat de bloemen en de stilte op de Kemmelberg me deden. Stil, op een manier die me deed beseffen dat we alsmaar bezig zijn met "nooit meer oorlog", maar dat we er in feite nog nooit mee opgehouden zijn. We bouwen nog steeds prikkeldraden, kijk maar naar de recente vluchtelingenstroom, waar Slovenië aan de grens met Kroatië een "hek" plaatste. Vrachtwagens vol prikkeldraad werden aangevoerd !
We voeren nog altijd oorlog. We sluiten nog steeds uit. De ene mens laat niet toe dat de andere "zijn" terrein betreedt. Om veiligheidsredenen. Maar hoe meer hekken en sloten we plaatsen, hoe onveiliger we ons voelen. "Heal the world, make it a better place. For you and for me and the entire human race". We hebben het nog niet begrepen... Genees de wereld Maak er een betere plek van Voor jou en voor mij En voor het hele menselijk ras Er sterven mensen Als je genoeg geeft Om de levenden Maak er dan een betere plek van Voor jou en voor mij Kemmel is een echte "must been there"-plek voor fotografen. De voet van de Kemmelberg bevindt zich op amper een halve kilometer van het dorpscentrum en is rond deze tijd echt prachtig. Ik ging er donderdagavond heen, en ontdekte vooral dat ik er op één avond niet genoeg zou kunnen fotograferen om al dat moois vast te leggen. Maar deze, waar ik toch al lang op wacht om hem eindelijk eens te kunnen vastleggen, heb ik dus.
Dat is de kern van het leven: de natuur, met al zijn pracht en praal, het bos en de stilte. Zo kom ik tot de kern van wie ik zelf ben. Kleuren maken het leven mooi. Kleuren maken het leven mooi om naar te kijken. Ik kan niet beschrijven wat ik heb gevoeld, toen ik daar stond, nadat ik deze foto heb genomen. Ik kan niet beschrijven welke emoties door me heen gingen. Ik kan alleen maar zeggen dat dit één van de mooiste momenten van mijn leven was. Eén met de natuur en met mezelf. Eindelijk heb ik hem vast !
Wie, als fotograaf dan, droomt er niet van dit soort beelden te kunnen schieten (nachtfotografie, verlicht, weerkaatsing in het water) ? Met mijn medecursisten van het CVO gingen we een avondje Ieper gaan doen. We zijn rond de Menenpoort blijven hangen. We hebben het monument langs alle kanten gefotografeerd, tot het te koud werd en onze vingers dienst weigerden om nog af te drukken... Al heel lang wou ik eens een - in mijn ogen dan - perfect beeld schieten. Ik heb hem al op klaarlichte dag, maar nachtfotografie was (en is) nog steeds iets wat mijn oefening vraagt. Dat oefening kunst baart, hoop ik met deze toch bewezen te hebben. In elk geval, ikzelf ben er trots op. Met ons gezin heb ik vandaag het openluchtmuseum Bachten de Kupe in Izenberge bezocht.
Laat ik het misschien het best omschrijven als "mini-Bokrijk". Een plaats als dit leent zich werkelijk als je wat leuke dingen met je fototoestel wilt gaan doen. Hoewel ik sinds kort ook de nieuwe systeemcamera J5 van Nikon in huis heb, zijn deze toch genomen met mijn - intussen wellicht "oudere" - metgezel Nikon D3100. Mijn beginnerstoestel, die het tot op vandaag nog steeds uitstekend doet. Van links naar rechts kijkt u naar: oude drukpersen, een hoefijzer uit de paardenstallen en de wegwijzer naar de oude bakkerswinkel en het volksschooltje. Voor wie houdt van dit soort musea, is dit een aanrader. Voor wie kleine kinderen heeft, misschien wel wat minder. Spijtig genoeg is er nergens tekst en uitleg voorzien, dus is het puur kijken naar de opeengestapelde oude spullen en werktuigen. Dus ook geen kids-parcours of zoektochtje of wat dan ook wat je tegenwoordig in menig musea wel terug kan vinden. Met een fototoestel echter, is puur kijken op deze locatie een dankbare bezigheid waar je wel wat uurtjes mee bezig kan zijn. Wanneer je eenmaal met fotografie begonnen bent, ga je de wereld letterlijk anders gaan bekijken. Een eenvoudige wandeling, doet je automatisch je omgeving op een andere manier in je opnemen. Méér oog voor details, méér oog voor die dingen die niemand ziet. De kleine dingen in het leven, zegt men dan.
En het is zó waar ... In dit geval: een weide in het kunstendorp Watou. Een dorp vol beelden, vol verhalen, vol geschiedenis. Uiteindelijk is mijn mooiste foto van de dag niets van dat alles geworden. Mijn blik viel op een ezel in de weide die me in de gaten hield. Vervolgens naar het natuurlijk kader waarin hij stond. Vervolgens naar dat ene puntje, vlak bij mij. Hoe eenvoudig kunnen de dingen zijn ? In alles wat je doet, zoek het niet te ver. In mijn eigen jeugd ging ik zelf vaak naar wat men noemt "de gemeentelijke hovingen van Wevelgem", kortweg het park. De hoofdbibliotheek was er, het voetbad was er, het speelbos was er, het zwembad is er naast gelegen, het speelpleintje was er, en vaak waren er ook activiteiten van de vakantiewerking.
Mijn dochters wilden nog eens weg met de trein, dus nam ik ze mee met de trein naar het station van Wevelgem, stak de straat over en gingen het park in. Het speelplein is er nog (vernieuwd en mooi en de kindjes amuseerden zich, waar ik van genoot), de bibliotheek is er nog (weliswaar momenteel grondige verbouwingen), het speelbos is er ook nog... echter is het voetbadje weg, en is het theater bezaaid met glasscherven en andere vuiligheden die "nie voe kinders" zijn bestemd (voor de uitdrukking: dank aan Het Zesde Metaal, van wie ik ze even leen). Jammer, echt jammer, want het theater ligt bij het speelplein, en geen mens kan z'n kinderen er laten spelen of zitten. En toch ... wat hield ik (en houd ik nog wel een beetje van) dit park ! Ik ben in het geheel niet gewoon om dieren te fotograferen. Maar dit is er toch eentje die ik absoluut wou proberen. Toen we tijdens de laatste herfstvakantie een weekendje naar Limburg gingen, hadden we een "tijdelijk" huisdier. De kinderen vonden "onze" poes schattig, - dat was ook zo - en ik denk dat poes ook wel graag onze gast was. Wat wil je, met op tijd een hapje en een drankje ? Poezen zijn normaal heel wantrouwig, en bij de minste beweging maken ze zich zo snel mogelijk uit de voeten, maar deze was op z'n gemak bij ons... Je ziet in dit beeld hoe melk en poes één zijn... dat noemen ze tegenwoordig mindfulness: aandacht voor het Hier & Nu, van het Moment. We kunnen er een voorbeeld aan nemen.
Klopt... het is winter, koud en - heel vaak - druilerig weer. Maar als we dit beeld vanuit de wagen voor ons zien verschijnen, zeggen we allemaal: "Oooooh !". Geef toe: het zijn zulke dingen die ons blij maken: een kleurrijke regenboog, de eerste krokusjes, een verdwaald musje op een tak, ... of een liedje van de kinderen: "Rood, oranje, geel, groen, blauw... indigo, violet, IK HOU VAN JOU !"
Udo - deel II... Toen ik in de Stadskrant las over het Kerstconcert van Rotary Club Poperinge, verzorgd door Udo, die ik in juli van dit jaar al aan het werk zag, besliste ik meteen dat ik daar bij zou zijn. Een uitgelezen kans om nog eens van die prachtige - en krachtige - stem van de artiest te genieten, en met mijn geliefde toestel als mijn "chaperon". Bleek dat ik een goede plaats had in de Sint-Bertinuskerk, en ik sprak een organisator aan om toestemming te krijgen om te fotograferen. Dat was geen enkel probleem en uiteraard was ik daar zeer tevreden mee. Udo begon, kon het publiek opnieuw bekoren, zijn optreden was magisch in deze kerk, discreet, intiem bijna.
Ik kon zelf ook discreet vanuit verschillende plaatsen fotograferen. Belichting is niet gemakkelijk, al was het deze keer heel fijn om te werken doordat de technici heel gevarieerde belichting gebruikten, wat mooie beelden opleverde. Soms mis ik blijkbaar nog wat scherpte, wat me leert dat ik dringend wat moet bijschaven aan mijn sluitertijd. Zeer zeker weer een avond waarbij ik mijn hart heb kunnen ophalen. |
WELKOM OP DE BLOG VAN EVELINE DESMETArchives
Juni 2016
|