Je zou versteld staan van - laat ik het eerst en vooral over de muziek zelf hebben - hoe gevarieerd en amusant concertmuziek kan klinken. Ik kende het genre eigenlijk niet en mag bekennen dat ik er intens van genoten heb. Het maakte het fotograferen des te fijner om te doen. Ik vond het spijtig dat ik mijn tussenlenzen nog niet had aangeschaft, want ik zou er wellicht nog intensere beelden mee kunnen maken hebben. Toch ben ik tevreden. Opnieuw smaakt het naar meer... Wie nog een concert kent waar ik me als amateur-fotograaf mee zou kunnen amuseren, laat u vooral niet tegenhouden om me voor wat beeldwerk uit te nodigen...
Het was opnieuw een uitdaging om te fotograferen in een zaal met moeilijke belichting, voor muzikanten ideaal maar voor fotografen ietwat zonderling opgestelde spots... Niettemin ben ik de uitdaging aangegaan, omdat ik het voor mezelf als een mooie oefening beschouwde om wat concertfotografie mee te pikken. Het werd het jaarlijkse concert van de Koninklijke Poperingse Harmonie Sint-Cecilia, onder leiding van dirigent Björn de Kock. Je zou versteld staan van - laat ik het eerst en vooral over de muziek zelf hebben - hoe gevarieerd en amusant concertmuziek kan klinken. Ik kende het genre eigenlijk niet en mag bekennen dat ik er intens van genoten heb. Het maakte het fotograferen des te fijner om te doen. Ik vond het spijtig dat ik mijn tussenlenzen nog niet had aangeschaft, want ik zou er wellicht nog intensere beelden mee kunnen maken hebben. Toch ben ik tevreden. Opnieuw smaakt het naar meer... Wie nog een concert kent waar ik me als amateur-fotograaf mee zou kunnen amuseren, laat u vooral niet tegenhouden om me voor wat beeldwerk uit te nodigen...
0 Reacties
Dit is een uitzondering, in die zin dat de foto niet werd genomen met mijn Nikon, maar simpelweg met de gsm. Toch wil ik hem graag met u delen. We maakten met een bevriend gezin een strandwandeling in Koksijde, en opeens zag ik de drie grote schatten in mijn leven, hand in hand, door dit herfstbeeld stappen... Want herfstwandelingen zijn de mooiste, zeker als je het over de kust hebt. Wat is er zaliger dan een mooie strandtocht, en dan kunnen verpozen in een gezellige tea-room met een warme chocomelk ? Nostalgie, misschien, of niet ... eigenlijk simpelweg genieten van de eenvoud in het leven. Want wie kan genieten van de eenvoud, ziet in de kleine dingen, de grootste wonderen...
Blijf je verwonderen. Laat je overdonderen. Zie in het dagelijkse het bijzondere. Mijn dochter wordt momenteel een schooljaar lang geobserveerd door een studente, die de ontwikkeling van een 3-jarige kleuter opvolgt. Om de motoriek te observeren, kwam de studente langs voor een knutselactiviteit, en welk thema is er nu beter in deze periode, dan "Sint & Piet". Zo mochten mijn dochters samen een Pietenmuts versieren met snippers, die ze natuurlijk zelf eerst van gekleurd papier moesten maken. Daarna werden de snippers op de muts gekleefd. Ik vond het zelf wel interessant om er eens bij te gaan zitten, en ze te observeren inzake motoriek, naar zelfvertrouwen en samenwerken. De meeste snippers zijn netjes op de muts geraakt. De rest, dat ligt klaar voor nog meer mooie knutselwerkjes. Mooi gedaan, mijn lieve meiden.
Dat is nu wat er zo mooi is aan de herfst: de veelheid aan kleuren...Je ziet nergens zo veel kleurschakeringen als in het najaar. Ik hou zelf heel veel van het rode van het herfstblad, met het groene en het dorre. Dor betekent dus niet dat er geen leven meer is in de natuur. Net wel, zou ik zeggen. In dit bos, in het Pietersheim-domein in Lanaken, hebben we het kabouterpad gevolgd met de kinderen en genoten van alles wat de natuur te bieden heeft: geluiden, geuren, dieren, stilte, kleuren, het kraken van de takken onder je schoenen en de vrijheid om te groeien... Een aanrader voor wie zijn kinderen wil laten kennis maken met het leven van natuur, wandelen en waarnemen. Niet alleen voor kinderen, ook volwassenen kunnen hier hun hart openstellen voor al dat moois.
Mijn echtgenoot is een visser. Het is een mooie hobby, al is het misschien niks voor mezelf - ik verdwijn liever in een boek - maar hij wordt er helemaal zen van.
De kinderen vinden het speciaal. Papa is in het vissersseizoen om de twee weken naar de vijver, en tussenin nog wel een paar keer, en dat is voor de kinderen best wel een evenement: papa moet wormpjes hebben uit de "wormpjeswinkel", papa moet "lijntjes maken" en papa moet dan met zijn zware visbak en lange hengels naar de vijver om zoveel mogelijk te vangen. Zo zijn we al een paar keer gaan kijken hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Al die meneren aan de vijver, daar keken ze van op ! Het is geresulteerd in hun eigen vis-spelletje (wie herkent deze niet ... ? Ik voelde meteen wat nostalgie toen ik mijn eigen, exact hetzelfde spel herinnerde dat ik als kind had.), en ze hebben ondervonden dat het allemaal inderdaad niet zo simpel is... In december 2013 had ik een zeer mooie training. Eentje voor mezelf, maar ook eentje voor de karateclub Asahi Poperinge, waar ik me tijdens de kersttraining - jaarlijks een speciale training - volledig mocht laten gaan. Je moet weten dat op dat moment de volwassenen en de jeugd tegelijk trainden, dus ik kon onophoudelijk van de ene naar de andere zaal stappen en aldoor beelden maken. Ik kan je zeggen dat het een zalig moment voor me was. Sportfotografie is echt niet gemakkelijk, maar het was een uitdaging, en het resultaat - al zeg ik het zelf - mag er best zijn. Mochten ze me dit jaar in december terug nodig hebben...
Een tijdje geleden, maar nog steeds met evenveel plezier...
Deze wou ik met jullie delen. Ik vind het een mooie, zachte foto met de roze tinten die zo mooi bij mijn dochters passen. Het zijn van die "play maïs", waar je mee kan knutselen (figuurtjes maken door nat te maken en aan mekaar kleven). Ik vond het een plakkerige bedoening, maar mijn meiden zijn er wild van ! Vooral mijn 3de-kleuter-dochtertje is gek op knutselen. Nu ben ik niet meteen de meest creatieve ziel ... maar ik maak er toch mijn werk van om regelmatig een knutselmoment met haar in te lassen. Je kent dat vast wel... zo van die moeder-dochter-momentjes, de band aanscherpen... al twijfel ik er geen moment aan dat die band bijzonder hecht is. Naast de werkjes van school, ademt ons huis dus knutselprojecten uit, en die hangen ook rond op diverse plaatsen. Wie bij ons binnenkomt, ziet meteen dat hier kinderen wonen... en daar ben ik werkelijk zéér fier op ! Net terug van een weekje vakantie in Nederland. We bezochten er onder andere het mooie Safaripark Beekse Bergen. Je kunt er de dieren bezichtigen per bus, te voet, per boot en met de auto. Wij deden het per boot, vervolgens terug te voet en tenslotte de auto in. Deze laatste vond ik persoonlijk de mooiste tocht, omdat ik er zoveel meer mooie beelden kon maken. Voor wie het park ook wil bezoeken: je kan ook combineren met de Beekse Bergen Speelland, ongeveer 1 km er vandaan. Daar is een meer, een strand en duizend-en-één speeltuigen en glijbanen voor de kinderen. En voor de ouders genoeg terrasjes om te verpozen. Het dierenpark is heel mooi aangelegd, en de dieren zijn verzorgd. Ik had er nog uren kunnen doorbrengen, met mijn metgezel (lees in dit geval: fototoestel). Een leukerd om te doen: panoramafotografie. Vooral dus voor de natuurliefhebbers, zoals ik, is dit een amusante bezigheid. Op een dag trok ik het Heuvelland in en kon deze mooie regio toch wel uitgebreid vastleggen. Mijn twee favorieten, en ook deze waar ik het meest positieve commentaar op kreeg, waren het zicht op Loker - vanaf OC De Galoye, waarvan je nog een hoekje ziet - en de paarden in de weide op de Rodeberg, opnieuw met zicht op de typische Lokerse kerk. Een fijn weetje: de vier paarden zijn eigenlijk twee keer dezelfde 2 paarden ! De simpele las-techniek kan ervoor zorgen dat er méér objecten/mensen/dieren op je foto staan dan dat je eigenlijk hebt gefotografeerd ...
Klik op de foto's om ze in panorama-formaat te zien ! Na de inspanning komt de ontspanning. Op een zucht van onze vakantie, na het vele klussen en opruimen, poetsen en koffers pakken, ging ik genieten van de natuur in het Provinciaal Domein de Palingbeek in Zillebeke.
Dit domein ligt in de Ieperboog, voor wie de wandelkaarten met knooppunten kent, en vele knooppunten lopen er dan ook doorheen. Ik stippelde mijn eigen wandeling uit. Startend aan de parking van het restaurant, ging het naar de speelweide en verder naar de Oude Vaart. De Oude Vaart wordt ook het groene lint doorheen de Palingbeek genoemd, en kent een bewogen geschiedenis. 150 jaar geleden kwam het startschot voor de aanleg van een waterweg tussen Ieper en Komen, tussen IJzer en Leie. Vier pogingen werden ondernomen. Daaraan kwam een einde door de Eerste Wereldoorlog, toen de St.-Elooisbrug aan flarden werd geschoten. De heropbouw is nooit meer voortgezet. Zo groeide het daar uit tot een boeiend en prachtig stukje natuur. Na deze wandeling maakte ik nog een lus naar het bezoekerscentrum. Het hele domein is ruim 240 ha groot, moet je weten, dus het was wel even stappen. Intussen passeerde ik het astrolab Iris en de sterrenwacht. Werkelijk, het was genieten, en tot rust komen. |
WELKOM OP DE BLOG VAN EVELINE DESMETArchives
Juni 2016
|